|
Hüzün...
Kızgın gökyüzünden dökülen yağmur damlaları toprağı döverken, adete bir estroman gibi toprağa düşen her tokatın, çıkardığı seslerin ahengini her gördüğümde: Boşluğa bıraktığım her sözcük için tekrar düşünüyorum, düşünüyorum sonunda yine hüzünleniyorum...
Bu düşünce bana bir kaybedişten sonra gülümseyebilmeyi öğretiyor...
Sigarımı tüttürürken bir yandan da terk edilmiş merdivenlerden inmek yerine, gökyüzünden dökülen yağmur damlalarına doğru çıkıyorum.
Sonuncu katta beni bekleyen rüzgar, gökdelenlerin arasından geçerek saç tellerimi acemi bir kalfa gibi tarıyor.
Toprağın ağlama sesleri kulaklarımda çınlarken, rüzgarla beraber hırpalanmış sokaklara doğru bakıyorum.
Hüzün dolu bu sesleri yakalayabilmek için Sonuncu kattan asağıya her atlayışımda yerçekimine yenik düşüyorum.Yüzümdeki gülümsemenin kaldırımda çıkmasını görüyorum.
Oan düşündüklerim: Kulaklarını tıkayanlar, gözlerini kapatanlar, dillerini tutanlar "İNSANIZ" diye etrafta dolasırken, kulaklarım sağır olana kadar duymak, gözlerim kör olana kadar görmek, sesim kısılana kadar bağırmak istiyorum.
Artık daha iyi anlıyorum hüzünlerin, mutlulukların, heyecanların, acıyla ekşinin tadını, bize sunulan Hayatın anlamını.
Yaşamak icin her zaman bir NEDENİNİZ olsun. Nedenlerimiz bizleri hayata sımsıkı bağlayan iplerimiz olsun...
Melih...
|
